Jak konstruować umowy z artystami po wyroku SN z 10 stycznia 2017 r.

Zdaniem SN artystę muzyka łączyła z płatnikiem umowa o świadczenie usług, a nie umowa o dzieło. Wyrok ten jest niekorzystny  o tyle, że zanegowanie jako właściwej umowy o dzieło rodzi skutki nie tylko składkowe, ale też podatkowe, tzn. uniemożliwia zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu wobec takiej umowy.

Przytoczony wyżej wyrok zwraca uwagę na to, jak ważne jest właściwe sformułowanie przedmiotu umowy. Brak precyzji w tym obszarze może bowiem wywołać niepożądane skutki finansowe w postaci zaległości publicznoprawnych (tzn. nieoskładkowanie wynagrodzenia i zawyżenie kosztów uzyskania przychodów do wysokości 50%).

Wśród powyższych argumentów sądu podkreślono zatem te, które – w przekonaniu autorki – należy uznać za zasadne: niewłaściwie sformułowany przedmiot zobowiązania oraz brak klauzuli o przeniesieniu praw pokrewnych do artystycznego wykonania. Pamiętajmy, że klauzula dotycząca przeniesienia praw lub ustanowienia prawa do korzystania jest warunkiem zastosowania 50% KUP. Koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT, czyli tzw. 50% KUP, przysługują bowiem za korzystanie lub rozporządzanie prawami autorskimi i pokrewnymi. Wynagrodzenie za przygotowanie i wykonanie koncertu nie uprawnia zatem do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, co skutkuje wyższym podatkiem dochodowym.

Pomimo wątpliwości odnośnie do uzasadnienia wyroku SN z 10 stycznia 2017 r. oraz ewidentnych błędów merytorycznych należy liczyć się z ryzykiem zakwestionowania umów o dzieło z artystami muzykami przez ZUS. W razie sporu instytucja artystyczna może jednak złożyć odwołanie do sądu, który rozstrzygnie sprawę na podstawie konkretnego stanu faktycznego.