Przerwy w pracy, nie zawsze od pracy

Jedyną przerwą, która należy się wszystkim pracownikom, jest przerwa 15-minutowa, tzw. śniadaniowa. Służy ona każdemu zatrudnionemu, niezależnie od tego, czy pracodawca formalnie wyznaczył ją w przepisach wewnątrzzakładowych, czy też nie. Jedynym warunkiem uzyskania tej przerwy jest praca w odpowiednim dobowym wymiarze czasu pracy. Prawo do niej przysługuje bowiem pracownikowi, jeżeli dobowy wymiar jego czasu pracy nie jest krótszy niż 6 godzin.

15-minutowa przerwa w pracy jest w całości wliczana do czasu pracy. Nie oznacza to jednak, że czas jej trwania obniża obowiązującą pracownika dobową normę czasu pracy. Jeżeli pracownik nie skorzysta z przerwy (zarówno gdy zrobi to świadomie, jak też z winy pracodawcy), praca w czasie jej trwania nie będzie stanowiła pracy w godzinach nadliczbowych. Także gdy pracownik nie skorzysta z przerwy w czasie dnia pracy, nie będzie mógł wyjść z pracy o 15 minut wcześniej. Przerwa ma bowiem służyć regeneracji sił pracownika w czasie pracy i nie może stanowić uzasadnienia dla wcześniejszego wyjścia z pracy lub rozpoczęcia jej o 15 minut później. 

W czasie 15-minutowej przerwy w pracy pracownik nie pozostaje w dyspozycji pracodawcy i może swobodnie gospodarować czasem przerwy. Niekiedy jednak pracodawca może ograniczyć sposób wykorzystywania przerwy przez pracownika, np. zobowiązać go do pozostania na swoim stanowisku pracy lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę (tak, aby w czasie przerwy nie opuszczał zakładu pracy). Ograniczenia takie mogą wynikać jedynie z obowiązujących w zakładzie aktów wewnątrzzakładowych (np. z regulaminu pracy). Ponadto powinny być podyktowane szczególnymi okolicznościami (np. koniecznością zapewnienia sterylnych warunków na stanowiskach pracy, które w przypadku opuszczenia zakładu pracy przez pracownika nie byłyby spełnione).