Jeden pracownik nie może dyżurować przez całą dobę

Pozostawanie pracownika w gotowości do wykonywania pracy po wezwaniu go przez pracodawcę za pomocą środków porozumiewania się na odległość, jeżeli pracownik ma obowiązek stawić się do pracy w wyznaczonym czasie, jest dyżurem w innym wyznaczonym miejscu w rozumieniu art. 151⁵ § 1 Kodeksu pracy (kp). Dyżurem pozazakładowym jest więc także dyżur „pod telefonem komórkowym”, w trakcie którego pracownik musi mieć włączony telefon, licząc się z koniecznością świadczenia pracy po wezwaniu przez pracodawcę i stawieniu się w miejscu świadczenia pracy w określonym czasie (wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2011 r., II PK 115/11).

Takie dyżury domowe nie muszą być w jakikolwiek sposób wynagradzane na gruncie przepisów kp. Mogą jednak oczywiście obowiązywać – tak jak ma to miejsce w sytuacji zarysowanej w pytaniu – bardziej korzystne dla pracowników zasady związane z opłacaniem czasu dyżurów.

Dyżury, pomimo tego, że w wielu przypadkach nie ograniczają szczególnie pracownika w jego sprawach życiowych, nie mogą być nieograniczone czasowo. Bezpośrednio z art. 151⁵ § 2 kp wynika, że czas dyżuru nie może naruszać prawa do minimalnych odpoczynków dobowych (co najmniej 11 godzin) oraz tygodniowych (co najmniej 35 godzin; w związku z przejściem na inną zmianę roboczą może on zostać skrócony, jednak nie bardziej niż do 24 godzin). Zgoda pracownika nic nie zmienia w tej kwestii. Zatrudnione osoby nie mogą w sposób ważny prawnie przyzwolić na rezygnację przez pracodawcę z przepisów ochronnych dotyczących czasu pracy.

Nie ma więc możliwości, by jeden pracownik w sposób ciągły pełnił dyżur przez całą dobę. Dotyczy to zarówno przypadków, w których w danej dobie pracował (a resztę doby dopełniałby czas dyżuru), jak też takich, gdy dyżur był w danej dobie jedynym obowiązkiem pracownika.