Aby wprowadzić ruchomy czas pracy trzeba zawrzeć porozumienie

Od 23 sierpnia 2013 r. pracodawcy mają oficjalną możliwość wprowadzenia tzw. ruchomego czasu pracy – i to w dwóch odmianach.

W pierwszym przypadku pracodawca może wyznaczać pracownikom różne godziny rozpoczynania pracy (np. raz 7.00, raz 10.00) w poszczególne dni pracy także w ten sposób, że w kolejnym dniu pracownik rozpoczynałby pracę o godzinie wcześniejszej niż w dniu poprzednim. Taka praca nie będzie uznawana za nadliczbową. Nadal jednak trzeba zachowywać przepisy o wymiarze czasu pracy (np. do 8 godzin pracy na dobę w systemie podstawowym), odpoczynku dobowym i tygodniowym.

Natomiast w drugim przypadku wyznaczony byłby przedział czasu, w którym pracownicy muszą stawić się do pracy. Gdyby pracownik, zgodnie ze swoją decyzją, w kolejnym dniu rozpoczął pracę o godzinie wcześniejszej niż w dniu poprzednim, to nie powstałyby nadgodziny. Również w tym przypadku trzeba jednak zachować normy czasu pracy oraz okresy odpoczynku dobowego i tygodniowego.

Ruchomy czas pracy może być wprowadzony:

1. w układzie zbiorowym pracy lub w porozumieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi; jeżeli nie będzie możliwe uzgodnienie treści porozumienia ze wszystkimi zakładowymi organizacjami związkowymi, pracodawca będzie mógł uzgodnić treść porozumienia z organizacjami związkowymi reprezentatywnymi w rozumieniu art. 241^25a Kodeksu pracy, albo
2. w porozumieniu zawieranym z przedstawicielami pracowników, wyłonionymi w trybie przyjętym u danego pracodawcy – jeżeli u pracodawcy nie działają zakładowe organizacje związkowe lub
3. na pisemny wniosek zainteresowanego pracownika – jeśli w zakładzie pracy w ogóle nie przyjęto ruchomego czasu pracy w trybie opisanym powyżej, jak również gdy przyjęto ruchomy czas pracy, ale pracownik jest zainteresowany innym rozkładem niż wynikający z przyjętych ustaleń na szczeblu zakładowym.