System przerywanego czasu pracy polega na podzieleniu dobowego okresu pracy przerwą, która nie jest wliczana do czasu pracy. Taki system czasu pracy może być stosowany, pod warunkiem że:
Wyliczenie wynagrodzenia w przerywanym systemie czasu pracy
W przypadkach uzasadnionych rodzajem pracy lub jej organizacją pracodawca może zatrudniać pracowników w tzw. przerywanym czasie pracy. Wynagrodzenie za czas przerwy jest przychodem pracownika, który należy wliczyć do podstawy wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego.
-
jego wprowadzenie uzasadnione jest rodzajem pracy lub jej organizacją;
-
pracownik z góry zna ustalony dla niego rozkład czasu pracy, z uwzględnieniem przerw w wykonywaniu pracy;
-
w ciągu doby rozkład ten zawiera nie więcej niż jedną przerwę niewliczaną do czasu pracy, która trwa nie dłużej niż 5 godzin;
-
za czas przerwy pracownikowi przysługuje prawo do wynagrodzenia w wysokości połowy wynagrodzenia należnego za czas przestoju, z wyjątkiem pracownika zatrudnionego u pracodawcy będącego osobą fizyczną, prowadzącego działalność w zakresie rolnictwa, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, któremu wynagrodzenie takie przysługuje warunkowo (art. 139 § 4 kp).
Określone powyżej przerwy, pomimo że nie są zaliczane do czasu pracy, są obowiązkowo odpłatne. Należne wynagrodzenie za czas przerwy określone zostało w wysokości połowy wynagrodzenia należnego za czas przestoju. Zgodnie z art. 81 § 2 kp, za 1 godzinę niezawinionego przez pracownika przestoju, przysługuje wynagrodzenie, jakie wynika z osobistego zaszeregowania pracownika, określonego stawką godzinową lub miesięczną. Gdy przy określaniu warunków wynagrodzenia nie wyodrębniono godzinowej lub miesięcznej stawki osobistego zaszeregowania, pracownikowi przysługuje 60% wynagrodzenia.
Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone mu za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.
Zgodnie z rozporządzeniem w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.
Katalog przychodów ze stosunku pracy jest rozbudowany bardzo szeroko, co sprawia, że pod tym pojęciem mieszczą się właściwie wszystkie wypłaty pieniężne i świadczenia w naturze, jakie pracownik otrzymuje w ramach stosunku pracy. Rozporządzenie składkowe zawiera enumeratywny katalog wyłączeń przychodów, które nie stanowią podstawy składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Wynagrodzenie za czas przerwy w przerywanym systemie czasu pracy nie zostało ujęte w tym katalogu.
-
art. 81 § 1, art. 139 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.),
-
art. 36 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn.: Dz.U. z 2014 r. poz. 159),
-
§ 1, § 2 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. nr 161, poz. 1106, ze zm.),
-
art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz.U. 2012, poz. 361 ze zm.).
Zobacz także:
