Kolejne świadczenia chorobowe często ustala się od tej samej podstawy

Przykład: Pracownik przebywał na zwolnieniu lekarskim od 2 do 12 stycznia 2013 r., otrzymując z tego tytułu wynagrodzenie chorobowe, którego podstawę wymiaru stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za miesiące styczeń – grudzień 2012 roku. Następna choroba tej osoby przypadała na dni od 23 kwietnia do 11 maja 2013 r. Z uwagi na to, że między obiema niezdolnościami do pracy upłynęło więcej niż 90 dni, pracodawca na nowo ustalił podstawę świadczeń chorobowych przysługujących z tytułu drugiego zwolnienia. Postępowanie to jest nieprawidłowe i zostanie zakwestionowane przez ZUS. W art. 43 ustawy chorobowej jest bowiem wyraźnie mowa o przerwie wynoszącej 3 miesiące kalendarzowe, a nie 90 dni. W tym przypadku przerwa między wypłatą zasiłków wynosiła co prawda aż 100 dni, ale nie były to pełne 3 miesiące kalendarzowe. Dlatego pracodawca nie powinien ustalać na nowo podstawy wymiaru świadczeń chorobowych. Natomiast obowiązek taki zaistniałby, gdyby druga choroba pracownika zaczęła się w maju, ponieważ wspomniana przerwa wynosiłaby wówczas pełne 3 miesiące kalendarzowe (luty, marzec, kwiecień).

Podstawa prawna:

• art. 92 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.).
• art. 43 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn.: Dz.U. z 2010 r. nr 77, poz. 512 ze zm.).

Bogdan Majkowski, specjalista w zakresie ubezpieczeń społecznych