Nie będzie miało przy tym znaczenia, jeżeli w trakcie pozostawania w stosunku pracy pracownik tymczasowy chorował. Także w przypadku pracownika tymczasowego (podobnie jak w przypadku „zwykłego” pracownika) niezdolność do pracy spowodowana chorobą nie może wpływać negatywnie na jego prawo do urlopu wypoczynkowego.
Urlop pracownika tymczasowego niezdolnego do pracy przez część miesiąca
Pracownik tymczasowy nabywa prawo do urlopu wypoczynkowego (w wymiarze 2 dni) za każdy miesiąc pozostawania w stosunku pracy (stosunkach pracy), nawiązanym w celu wykonywania pracy na rzecz pracodawcy użytkownika (pracodawców użytkowników).
Wszyscy pracownicy muszą być równo traktowani
Pracownik tymczasowy, podobnie jak pracownik zatrudniony bezpośrednio przez pracodawcę niebędącego agencją pracy tymczasowej, nie ponosi negatywnych konsekwencji w postaci obniżenia wymiaru urlopu wypoczynkowego albo ustalenia proporcjonalnego wymiaru tego urlopu w razie nieobecności w pracy spowodowanej chorobą. Czas takiej nieobecności, z punktu widzenia uprawnień do urlopu wypoczynkowego pracownika tymczasowego, jest traktowany na równi z okresem wykonywania pracy.
Zasadne więc wydaje się wyjście z założenia, że przyjęcie innej wykładni prowadziłoby do nierównego traktowania pracownika tymczasowego i zwykłego pracownika, nieuzasadnionego specyfiką pracy tymczasowej.
Pozostawanie w dyspozycji, a nie efektywna praca
Rzeczywiście określenie „w dyspozycji pracodawcy użytkownika” w obecnym stanie prawnym może budzić wątpliwości. Zostało ono bowiem użyte w celu uniknięcia problemów interpretacyjnych, które wcześniej dotyczyły uprawnień urlopowych pracowników sezonowych, ze względu na użycie w nieobowiązującym już art. 159 Kodeksu pracy określenia „przepracowany miesiąc”, które to wiązano niekiedy z wymogiem faktycznego przepracowania przez pracownika sezonowego 30 dni, a nie tylko pozostawania przez taki okres w stosunku pracy. W przepisie art. 17 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych chodziło zatem o wyraźne zaakcentowanie woli ustawodawcy, aby przy nabywaniu przez pracownika tymczasowego uprawnień urlopowych wiązać je z okresem skierowania pracownika tymczasowego do pracodawcy użytkownika w celu wykonywania umówionej pracy na jego rzecz (który jest zarazem okresem pozostawania pracownika tymczasowego w jego dyspozycji), a nie z okresem faktycznego wykonywania takiej pracy.
Nieużycie w tym przepisie, jak najbardziej właściwego, określenia „okres wykonywania pracy na rzecz pracodawcy użytkownika” miało wyeliminować kojarzenie tego pierwszego pojęcia z okresem faktycznego świadczenia pracy na rzecz pracodawcy użytkownika, co – w starym stanie prawnym – było o tyle prawdopodobne, że w ramach pracy tymczasowej mogą być realizowane także zadania o charakterze sezonowym.
art. 17ustawy z 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz.U. nr 166, poz. 1608 ze zm.).
Zobacz także:
