Okresowym badaniom lekarskim podlegają wszyscy pracownicy, bez względu na podstawę nawiązania stosunku pracy (umowa o pracę, akt mianowania). Są wykonywane w celu ustalenia, czy podwładni są nadal zdolni do pracy na dotychczasowym stanowisku.
Zwlekanie z badaniami lekarskimi może pozbawić pensji
Jeśli zwłoka w wykonaniu badań okresowych powstała z przyczyn zawinionych przez pracownika, czas oczekiwania na wydanie przez lekarza orzeczenia o zdolności do pracy może stanowić usprawiedliwioną nieobecność, bez prawa do wynagrodzenia.
Okresowe badania lekarskie przeprowadza się w miarę możliwości w godzinach pracy. Są w całości wykonywane na koszt pracodawcy. Za czas nieświadczenia pracy w związku z przeprowadzanymi badaniami podwładny zachowuje prawo do wynagrodzenia, a w razie przejazdu na te badania do innej miejscowości – przysługują mu należności na pokrycie kosztów przejazdu, według zasad obowiązujących przy podróżach służbowych.
Czas spędzony przez pracownika na badaniach lekarskich stanowi zatem jego usprawiedliwioną nieobecność w pracy – nawet jeśli badania, z uwagi na konieczność wykonania dodatkowych specjalistycznych czynności, trwały np. 2 dni. Czas nieobecności zatrudnionego w pracy, spowodowanej koniecznością przeprowadzenia okresowych badań lekarskich, trzeba traktować tak, jakby podwładny świadczył w tym czasie pracę. Należy jednak zaznaczyć, że zgodnie z obowiązującymi przepisami pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko za czas potrzebny na przeprowadzenie badań lekarskich. Brak jest natomiast regulacji rozstrzygających kwestię wynagradzania pracownika za czas oczekiwania na wydanie przez lekarza orzeczenia o zdolności do pracy na określonym stanowisku.
Można zatem przyjąć, że w przypadku gdy między upływem terminu ważności poprzednich badań lekarskich a wydaniem przez lekarza orzeczenia o dopuszczeniu pracownika do pracy wystąpiła dłuższa przerwa (np. tygodniowa), pracownik może być pozbawiony prawa do wynagrodzenia za nieprzepracowany czas – pod warunkiem że zwłoka w wykonaniu badań okresowych powstała z przyczyn niezależnych od pracodawcy, a zawinionych przez podwładnego.
W literaturze podkreśla się jednak, że kwestia ta budzi wątpliwości z uwagi na brak jednoznacznych regulacji.
art. 229 § 2 i 3 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.).
Zobacz także:
