Ustną umowę przewozu lepiej potwierdzić na piśmie

Żaden z obecnie obowiązujących przepisów nie precyzuje, w jakiej formie powinna zostać zawarta umowa przewozu. Kwestii tej nie porusza ani Prawo przewozowe, ani Konwencja CMR, ani nawet Kodeks cywilny. W praktyce tego typu umowy zawierane są najczęściej w formie pisemnej, jednakże znacznie odbiegającej od standardowego dokumentu. Zwykle do akceptacji warunków współpracy dochodzi poprzez wymianę maili, faksów bądź też za pomocą komunikatorów dostępnych w ramach giełd transportowych. Skoro jednak żaden z obowiązujących przepisów nie porusza tej kwestii, umowa przewozu może zostać zawarta także w formie ustnej.

Problem przy takiej umowie pojawia się jednak w momencie, kiedy zleceniodawca nie chce uregulować należności za jej wykonanie. Zgodnie z art. 6 Kodeksu cywilnego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W praktyce oznacza to, że w przypadku nieotrzymania zapłaty za zrealizowane zlecenie, to przewoźnik będzie musiał udowodnić, że umowa przewozu została w ogóle zawarta oraz na jakich warunkach. Jeżeli przewoźnik nie będzie dysponował żadną pisemną korespondencją z kontrahentem, może to być kwestia nieco kłopotliwa.

Zarówno przy transporcie krajowym, jak i międzynarodowym jako dowód zawarcia umowy przewozu w ewentualnym postępowaniu sądowym posłużyć może np. list przewozowy. Zgodnie z art. 47 ust. 3 Prawa przewozowego dowodem zawarcia umowy przewozu jest potwierdzony przez przewoźnika list przewozowy, którym może być przekaz elektroniczny, wydruk komputerowy lub inny dokument zawierający dane określone w art. 38. Podobne uregulowania można znaleźć w Konwencji CMR, zgodnie z którą w braku przeciwnego dowodu list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy, warunków umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika (art. 9). Jeżeli nie ma listu przewozowego, dowodem na zawarcie umowy i jej szczegółowych ustaleń będą zeznania świadków.