Księgi rachunkowe mają być źródłem informacji o podstawie opodatkowania

Według organów fiskusa wydatki stają się kosztem uzyskania przychodu dopiero w momencie ujęcia ich w księgach zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o rachunkowości. Moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Jeśli zatem np.  wydatki remontowe dla celów bilansowych rozliczane są w czasie, to w tym samym okresie powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów do celów podatkowych, o czym.

Z taką właśnie interpretacją spotkała się spółka, która wydatki na remonty dotyczące środków trwałych zaliczała jednorazowo do kosztów księgowych w chwili ich poniesienia. Na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych spółka zaliczała te wydatki jednorazowo do kosztów podatkowych w chwili ich poniesienia (tj. na moment ich ujęcia w księgach rachunkowych).

Sprawa trafiła do sądu, który stwierdził, że jedynym warunkiem poniesienia kosztu jest jego zaksięgowanie w księgach rachunkowych podatnika niezależnie od rodzaju konta, na którym taka operacja zostanie dokonana. Faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu. Data zapisu jest tylko datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu, a nie datą ujęcia kosztu.

W art. 9 ust. 1 ustawy o CIT zaznaczone jest, że podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych.

Księgi rachunkowe mają być źródłem informacji dla ustalenia m.in. podstawy opodatkowania, natomiast informacje z nich wynikające muszą być zgodne z przepisami prawa podatkowego. Zasady rachunkowości, przepisy prawa bilansowego nie mogą zaś determinować wysokości podstawy opodatkowania.