Jakie warunki techniczne powinny spełniać pomieszczenia higieniczno-sanitarne, z których będą korzystać pracownicy

Za pomieszczenia higieniczno-sanitarne, w myśl rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z  26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. z 2003 r. nr 169, poz. 1650 z późn. zm.; dalej: ropbhp) oraz rozporządzenia ministra infrastruktury z  12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tekst jedn.: Dz.U. z 2015 r. poz. 1422 z późn. zm.; dalej: rwt), uważa się: szatnie, umywalnie, pomieszczenia z natryskami, ustępy, palarnie, jadalnie z wyjątkiem stołówek, pomieszczenia do wypoczynku, pomieszczenia do ogrzewania się pracowników oraz pomieszczenia do prania, odkażania, suszenia i odpylania odzieży i obuwia roboczego oraz środków ochrony indywidualnej.

Pomieszczenia higieniczno-sanitarne powinny znajdować się w budynku, w którym odbywa się praca, albo w budynku połączonym z nim obudowanym, ogrzewanym przejściem. Powinny być one ogrzewane, oświetlone i wentylowane zgodnie z przepisami techniczno-budowlanymi i Polskimi Normami.

Wysokość tych pomieszczeń nie powinna być w świetle mniejsza niż 2,5 m (2,2 m – w przypadku usytuowania ich w suterenie, piwnicy lub na poddaszu). Dopuszcza się jednak zmniejszenie wysokości pomieszczenia higieniczno-sanitarnego w budynku mieszkalnym oraz w hotelu, motelu i pensjonacie do 2,2 m w świetle, w przypadku gdy jest ono wyposażone w wentylację mechaniczną wywiewną lub nawiewno-wywiewną.

Podłoga oraz ściany pomieszczeń higieniczno-sanitarnych powinny być tak wykonane, aby możliwe było łatwe utrzymanie w nich. Ściany pomieszczeń do wysokości co najmniej 2 m powinny być pokryte materiałami gładkimi, nienasiąkliwymi i odpornymi na działanie wilgoci.

Nakaz wyodrębnienia w zakładzie pracy oddzielnych pomieszczeń palarni, spełniających odpowiednie parametry techniczne stanowi realizację gwarantowanej prawem ochrony prawa niepalących do życia w środowisku wolnym od dymu tytoniowego. Z obowiązku realizacji tego ustawowego nakazu nie zwalnia wprowadzenie w regulaminie zakazu palenia tytoniu poza wyznaczonymi miejscami i wyznaczenie takich miejsc. Realizacja tego ustawowego obowiązku nie zależy więc od uznania pracodawcy jego przekonań w kwestii palenia tytoniu czy też jego sytuacji ekonomiczno-finansowej czy problemów natury technicznej.

Szatnie należy urządzić w oddzielnych lub wydzielonych pomieszczeniach, które powinny być suche i w miarę możliwości oświetlone światłem dziennym. Powinny być dostosowane do rodzaju prac, stopnia narażenia pracownika na zabrudzenie ciała i zanieczyszczenia jego odzieży substancjami szkodliwymi, trującymi lub materiałami zakaźnymi.

Szatnie dzieli się na:

• szatnie odzieży własnej pracowników – przeznaczone do przechowywania odzieży własnej, jeżeli ze względów higienicznych odzież ta nie powinna stykać się z odzieżą roboczą i środkami ochrony indywidualnej,

• szatnie odzieży roboczej i ochronnej – przeznaczone do przechowywania odzieży i obuwia roboczego oraz środków ochrony indywidualnej,

• szatnie podstawowe – przeznaczone do przechowywania odzieży własnej oraz odzieży roboczej i środków ochrony indywidualnej,

• szatnie przepustowe – składające się z części przeznaczonej na odzież własną, części przeznaczonej na odzież roboczą i środki ochrony indywidualnej oraz przepustowego zespołu sanitarnego z natryskami, łączącego obie te części.

W szatniach odzieży własnej lub odzieży roboczej i ochronnej powinno przypadać co najmniej 0,3 m² wolnej powierzchni podłogi na jednego pracownika, natomiast w szatni podstawowej – co najmniej 0,5 m².