Zawarcie umowy o pracę na kilka dni przed przystąpieniem pracownika do pracy w pewnych okolicznościach może przysporzyć pracodawcy kłopotu. Nawet jeśli podwładny nie stawi się do pracy w wyznaczonym dniu i nie podejmie zatrudnienia, stosunek pracy i tak zostanie nawiązany.
Stosunek pracy nawiązuje się w terminie określonym w umowie jako dzień rozpoczęcia pracy, a jeżeli terminu tego nie określono – w dniu zawarcia umowy.
Przepisy prawa pracy nie uzależniają powstania stosunku pracy od faktycznego rozpoczęcia pracy przez pracownika. Zatem od momentu określonego w przepisach jako dzień nawiązania stosunku pracy rozpoczynają się prawa i obowiązki stron związane z nawiązanym stosunkiem pracy.
W konsekwencji nawiązania
stosunku pracy pracownik powinien stawić się w pracy i ją podjąć, chyba, że zachodzą okoliczności, które mu to uniemożliwiają. Wówczas obowiązkiem pracownika jest usprawiedliwienie nieobecności w zakładzie pracy, np. złożenie wniosku o urlop na żądanie, przedstawienie zwolnienia lekarskiego itp. W przypadku braku usprawiedliwienia nieobecności pracodawca ma pełne prawo uznać ją za nieusprawiedliwioną.
W przypadku gdy pracownik – mimo zawarcia umowy i nawiązania stosunku pracy – nie pojawił się w pracy bez usprawiedliwienia, pracodawca ma identyczne obowiązki jak w przypadku pracownika, który do tej pory nienagannie wykonywał swoją pracę, lecz pewnego dnia przestał do niej przychodzić bez usprawiedliwienia. Jeśli pracodawca rozwiąże stosunek pracy w trybie dyscyplinarnym, ma obowiązek wypłacić pracownikowi ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop oraz wydać świadectwo pracy.
Podstawa prawna: art. 26, art. 97, art. 1552 § 1 pkt 6, art. 171 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeksu pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.).
Katarzyna Wrońska-Zblewska
Zobacz także:
